Backpacken door Noord-India
Blijf op de hoogte en volg Anne-Meike
03 September 2014 | India, Bombay
Dear all,
Deze blog is een beetje vertraagd, maar staat ruim 3 weken na terugkomst in Mumbai dan toch eindelijk online ;) Excuses voor de vertraging maar alsnog veel (!! Het is too much I know) leesplezier haha.. Gasolina dus!!
In 2.5 week tijd hebben Sander en ik 2500 km afgelegd door het noorden van India. Wat een fantastische ervaring was dat! We hebben zoveel verschillende plekken gezien en mensen ontmoet. Ik ga proberen om het allemaal chronologisch (locatiegewijs) aan jullie te vertellen, opdat jullie een beetje een idee krijgen van wat ik allemaal heb uitgespookt en hopelijk, door mijn verhalen, ook een beetje verliefd op India worden Voor foto’s wil ik jullie overigens doorverwijzen naar Facebook, daar het een beetje dubbelop is om alles hier nog een keer te uploaden (WiFi is dankzij de monsoon al niet snel helaas…).
Vrijdag 18 juli, tevens helaas een zwarte bladzijde in de NL geschiedenis geworden, vlogen wij naar Delhi: het beginpunt van onze reis. Hier kwamen we ’s avonds pas laat aan, dus gelijk naar ons luxe hotel (met boxspring en jacuzzi op het dak haha, dit in het kader van de eerste avond goed slapen) en slapen. Na een stevig ontbijt met fried eggs, pancakes en veel te sterke koffie zijn we New Delhi ingelopen. Het was warm! Delhi heeft momenteel nog niet te maken met de monsoon, waardoor het heel vochtig en stoffig was overal. Via via zijn we uiteindelijk bij een government tourist office beland, waar we het idee aangepraat kregen om het eerste deel van onze reis met een driver te doen. Dit ook, omdat treintickets van Delhi naar Agra en Jaipur niet meer te krijgen waren op zo’n korte termijn. Uiteindelijk hebben voor nog geen 300 ekkies each een driver geboekt voor 6 dagen en alle treintickets voor het vervolg van de reis. Prima deal dus en het scheelt een hoop boekingsstress en geruzie (lees: onderhandelen) met taxi – en rickshaw drivers in de toeristische steden (Agra/Jaipur).
Onze driver heette Amir, 24 jaar en net een paar maanden getrouwd (uiteraard een gearrangeerd huwelijk). Je merkte duidelijk dat hij het geniaal vond om een paar gestoorde Nederlanders in zijn auto te hebben, want hoewel hij niet mag drinken (islamitisch) gilde hij wel het hardst van allemaal en stond hij het hardst te dansen haha.. Waarschijnlijk doet een paar maanden huwelijk dat met mensen: dan verlang je weer naar je vrijheid hahaha?! Afijn, eerst hebben we een aantal highlights in Delhi bezocht: Red Fort, India Gate en Jama Masjid (de grootste moskee van India). Allemaal heel indrukwekkend! Tijdens ons bezoekje aan het Red Fort, stuitten Sander en ik op twee Nederlandse heren die zich vervolgens voor een paar dagen bij ons aangesloten hebben. Hun driver bleek weer bevriend te zijn met Amir en was mogelijkerwijs nog gestoorder. Ooit een blauwogige Indiër in een auto gezien, laverend door het Delhi verkeer, claxonnerend, hangend uit de ramen een aantal blonde Nederlanders, die allemaal barbie-girl aan het zingen zijn? Nou dat was zo ongeveer het scenario. Jullie kunnen je dus wel voortellen dat ik helemaal in een scheur lag telkens haha..
Wat het feest extra mooi maakte, was dat ik in Delhi weer een oude vriend gemeet heb: Gaurav die ik nog ken uit de tijd dat hij in Nima studeerde. Hij woont momenteel weer in Delhi en is samen met ons door Delhi getoerd en naar Agra gegaan (want ja ook Indiërs zijn toerist in eigen land en hij had nog noooooooit de Taj Mahal gezien:P). Uiteraard moest er ’s avonds met z’n allen bier gedronken worden, waarvoor we naar de Beer Bar zijn gegaan, gelegen aan het centrale plein. Ik kwam binnen en de reggaeton stond al op volume 100, dus ik heb dit voor het gemak maar even tot lokale stamkroeg in Delhi gebombardeerd (tja die moet je ook hebben haha..).
Na 1.5 Delhi op naar Agra dus. Eigenlijk stelt Agra helemaal geen fluit voor maar is het extreem toeristisch vanwege de Taj Mahal. Om eerlijk te zijn trekt dat toeristische mij totaal niet, maar ach in het kader van “je bent in India dus je moet de Taj Mahal zien” toch maar gedaan. In Agra sliepen we in een briljant guest house, met kreten op de muur als “no woman, no cry, no chapatti, no chai” of “no hurry, no worry, no chicken curry”. Helaas waren het kamers zonder airco, dus ik geen ‘s nachts helemaal stuk van de hitte! Sander en ik waren het er gelukkig over eens dat een paar uur slaap per nacht toch wel prettig is, dus sindsdien enkel kamers met airco geboekt (en daar misschien 100/200 roepies meer voor betaald..). In de ochtend (half 6!!) zijn we naar de Taj Mahal gegaan, omdat het dan nog niet zo toeristisch is. Helaas was de zon achter de wolken, waardoor de foto’s wat donkerder zijn uitgevallen. Het aanschouwen van de Taj Mahal na er zoveel over gelezen te hebben, vond ik toch wel een bijzondere ervaring. Zeker het verhaal erachter is mooi: de maharaja (koning) heeft de Taj speciaal gebouwd voor zijn meest geliefde vrouw die bij de geboorte van haar 14e kind in het kraambed gestorven is. Het schijnt dat hij na haar dood compleet is ingestort en zelfs heeft overwogen de troon op te geven. Je gaat zowaar weer in de liefde geloven als je daar rondloopt hoor: een beetje de Indiase variant van Romeo en Julia.
Omdat in Agra dus verder niet zoveel te beleven viel, zijn we gelijk na ons bezoek aan de Taj Mahal doorgereden richting Jaipur. Onderweg, op aanraden van Amir, nog een paar keer gestopt een paar interessante plekken, waaronder Fathepur Sikri. Dit wordt ook wel de verdwenen stad genoemd, dankzij watervervuiling, waardoor koning Akbar gedwongen was om zijn paleis, inclusief beroemde harems (de snoeperd want hij had al drie vrouwen) naar elders te verplaatsen. Het paleis (bestaande uit maar liefst drie aparte paleizen voor zijn islamitische, hindoeïstische en christelijke vrouwen) is vandaag de dag nog steeds te bewonderen. Erg indrukwekkend maar het was wederom bloedheet!! Blij dat we erna weer de auto met airco in konden en Amir ons naar onze volgende bestemming bracht: Jaipur.
In Jaipur zaten Sander en ik, samen met de twee andere Nederlandse heren, in een hotel met een heus zwembadje!! (Pierenbadje was het meer, maar het bracht de weldadige verkoeling die we nodig hadden). Gewapend met een aantal kingfisher biertjes en wat samosa’s (de Indiase variant op de loempia) hebben we zo een x aantal uren prima door kunnen brengen. Het hotelpersoneel had kennelijk in de gaten gekregen dat er een stel indiote gora’s (buitenlanders in het Hindi) waren gearriveerd, want opeens werden er allemaal boxen en een geluidsinstallatie naar buiten gesleept en werd er een dance plaat uit de zeroes in gegooid. Prima dus!! De eerste avond in Jaipur zijn we voor het eerst naar een Bollywood film gegaan, in de Raj Mandir Cinema (de oudste en beroemdste bioscoop van Jaipur, heerlijk kitsch). Voor de kenners onder jullie, wij hebben ons drie uur lang mogen vergapen aan Humpty Sharma Ki Dulhaniya. Jawel!! Gelukkig was Amir mee gegaan voor de broodnodige vertaling (Hindi zonder Engelse ondertiteling). De strekking van het verhaal was twee verliefde jonge mensen, maar het meisje moet met een andere heer trouwen. Uiteindelijk krijgt haar geliefde de kans om voor haar hand te vechten en ontstaat er dus een strijd om haar hand en de preferentie van de vader. Het zou Bollywood niet zijn als die niet gepaard zou gaan met veel muziek, dansshows en een happy end.
De dag erna zijn we naar het Fort Ajmer (Amber Fort) gegaan. Dit ligt bovenop een berg en biedt een schitterend uitzicht over Jaipur en omgeving. Het was een hele klim naar boven, maar de foto’s die het heeft opgeleverd waren het zweten meer dan waard. Na de gebruikelijke fotosessies door naar nog wat andere highlights als de floating palace en een bekende juwelierszaak: voor een ekster zoals ik natuurlijk fantastisch. Ik kan ook met trots melden dat er nu een prachtige zilveren ring om mijn vinger prijkt (eigen investering uiteraard, niet van een Indiër ofzo hahaha..). Die avond wederom (!!) naar een Bollywood film gegaan. Hieruit blijkt ook wel dat, zeker voor mensen van onze generatie, dat er in de wat minder moderne steden relatief weinig vermaak is. Voor hen is de bioscoop echt een avondje uit, terwijl wij dan automatisch denken aan de kroeg. Dit leidt dan wel weer tot hilarische situaties waarin hele groepen jeugd maar ook gezinnen en masse naar de film gaan en daar niet bij schromen om te dansen, zingen, klappen, praten, bellen, snurken en schreeuwen. Deze keer gingen we naar een film Hate Story Part 2 genaamd (ahum ..:P). Ach de poster vertoonde een halfnaakte, Indiase dame met een pistool in haar hand, dus voor de heren extra reden om te gaan. Ik werd uiteraard meegetrokken, om in de zaal tot de conclusie te komen dat ik de enige dame was!! Fantastisch wat heb ik gelachen die avond!! Halverwege de film werd deze onderbroken voor de nieuwste hit hiero: Pink Lips van Sunny Leone (de bekende porno actrice die ook het nummer Baby Doll zingt wat tevens een hit is hier momenteel).. Kunnen jullie je voorstellen hoeveel testosteron er rondging in die zaal toen Ms. Leone in beeld kwam?!! Alle mannen, inclusief de Nederlandse heren, begonnen te klappen, joelen en op hun stoel te dansen. Ik heb het geprobeerd te filmen, maar helaas het was te donker. Ik kan enkel zeggen: ga in India vooral een keer naar de film!! Ondanks dat je de helft niet verstaat is het geniaal vermaak!!
De tweede volle dag in Jaipur was met name bijzonder omdat we naar een olifanten boerderij gingen. Ik heb als klein meisje enkel olifanten gezien in een dierentuin, maar toen ik ernaast stond realiseerde ik me toch wel even dat die beesten best groot zijn haha.. Voor een kleine 40 euro mochten wij op de olifanten rijden, ze voeren en ze wassen. We kregen allemaal stuk voor stuk een tulband omgewikkeld, ik de vrouwelijke variant uiteraard, met enkel de ogen vrij (woehoe mysterious girl!!). Vervolgens krijg je doodleuk te horen dat je zo’n beest maar bij de oren moet grijpen, je voet op de slurf moet parkeren en dan maar even hop-hop zeggen en hij tilt je op z’n kop. Als je dan eenmaal goed en wil zit, is het eigenlijk nog best hoog! Na een rondje rijden, waarbij vooral Sander als driver volledig in z’n element was haha, mochten we de olifanten wassen. Dit resulteerde uiteraard in een waar waterballet waarbij wij als Nederlanders (ik en drie heren) elkaar achterna zaten met de tuinslang en de olifant doodleuk ertussen stond en het maar allemaal liet gebeuren. Die Indiërs hebben zich waarschijnlijk een breuk gelachen, te meer omdat ik drijfnat was en mijn kleren als een malle doorschenen. Fijn, zo mocht ik dus terug naar het hotel: maar gelachen hebben we!! Op onze laatste avond met z’n allen bij elkaar zijn we nog lekker gaan uiteten, waarna we al vroeg moesten gaan slapen. Sander en ik hadden namelijk al om half 6 de volgende ochtend de trein naar onze volgende bestemming: Jodphur.
Jodhpur wordt ook wel de blue city genoemd. Voor degenen die bekend zijn met Fez in Marokko, daar heeft het wel iets van weg. Het oude centrum kent allemaal felblauwe huisjes, kleine kronkelige straatjes waar nog geen twee rickshaws elkaar kunnen passeren, bazaars en kleine restaurants. Na al die grote massale steden vond ik dit echt een verademing! (tja je komt uit de Hei en woont ineens in de grote stad na?!). In Jodhpur sliepen we in het leukste guest house waar ik ooit geweest ben!! Het werd gerund door twee broers, die daar beiden woonden met hun vrouw en kinderen. Toen we binnen kwamen werd ons (natuurlijk) gelijk chai massala aangeboden (vond het eerst walgelijk vies, maar nu echt lekker!!) en werd ons gezegd dat we ons vooral thuis moesten voelen. We hadden een super kamer (met AC woehoe) met allemaal van die lokale kunst ingericht (deze werd gemaakt door de eigenaar zelf). Heel mooi dus!! Het ontbijt werd iedere dag op het dakterras geserveerd: uiteraard ging ik of voor de yoghurt met vers fruit en muesli of de banana pancake haha.. Maar het was genieten, vooral na een tijdje iedere ochtend toast met eieren (gekookt, fried, egg massala etc etc etc) en ketchup. De eerste dag in Jodhpur heb ik helaas een beetje ziek op bed gelegen (algehele malaise waarschijnlijk door al het gereis, de hitte en weinig slaap) terwijl Sander is gaan sightseeing. De tweede dag was ik gelukkig genoeg opgeknapt voor de village safari. Rondom Jodhpur liggen een aantal oude dorpjes waar je thuis door de bewoners wordt ontvangen die je allerlei, soms eeuwenoude, Indische ambachten laten zien. Uiteindelijk wordt er natuurlijk van je verwacht dat je alle tapijtjes, potjes en kleedjes koopt, maar wij Nederlanders waren natuurlijk van het “kijken kijken, niet kopen”. Het hoogtepunt van die trip was enerzijds toch wel de opium chai (jup thee met drugs haha) en een lunch met de beste chapatti’s die ik ooit heb gehad!! Toen we terug waren zijn we met de eigenaar naar de kapper gegaan. Dit betekende in eerste instantie met drie volwassen mensen op 1 motor (ik moest m’n rok totaal optrekken dus het zag er waarschijnlijk niet uit.. mannen daar dachten er anders over). Aangezien ik nog een klein kappers-trauma uit Indonesië heb (toen kwam ik ineens terug met een pony ieuwwwww) was ik een beetje sceptisch en heel pietleutig. Die arme Indiase jongen mocht geen plukje haar afknippen zonder mijn toestemming. Het resultaat was gelukkig dat alles netjes, precies volgens wens, geknipt is.
Tijdens onze laatste dag in Jodpuhr heb ik alle sightseeing ingehaald die ik twee dagen eerder gemist had door ziekte. Heb de rickshaw gepakt en ben het beroemde fort gaan bezoeken en nog wat andere highlights. Ook wel lekker om soms even alleen op pad te gaan, het zet aan tot filosoferen!! Vervolgens moesten we ’s avonds laat (uur of 11) de nachttrein hebben terug naar Delhi. Dit was mijn eerste echte keer de volle nacht slapen en ontbijten in zo’n trein. Wat een ervaring!! Op het moment dat zo’n trein het station binnenrijdt, moet je eerst de juiste wagon zoeken omdat je allemaal verschillende klassen hebt: variërend van extreem kut (rechte houten banken voor 12 uur) tot bedden met airco. Wij sliepen in een coupe die was opgedeeld in allemaal compartimentjes met 4 bedden plus airco. Zodra we de deur opendeden kwam de kou en het gesnurk je al tegemoet haha.. Gauw bed opzoeken (bovenin gelukkig), bed opmaken (2 lakens en zo’n vieze muffe deken) en hup slapen. Althans dat dacht ik, want 1 station verder kwam de onderbuurman binnen die om 12 uur in de nacht nog even meende een aantal curries met wat naan weg te werken. Heerlijk slapen dus in zo’n penetrante uienlucht!!
Slapen moet uiteindelijk wel gelukt zijn, want de volgende ochtend werd ik wakker toen we al bijna in Delhi waren. Dit keer zouden we opnieuw meeten met Gaurav, maar ook bij zijn familie (ouders, zus, nicht) langsgaan. Want een onthaal: de tafel vol met eten en Indiase lekkernijen. De mensen zelf ontzettend lief: ik ben zelfs benoemd tot nieuwe surrogaatdochter, mooier kan het bijna niet haha.. De hele middag hebben we niets anders gedaan dan gegeten en kletsen! Superleuk om ook eens bij Indiase mensen thuis te komen, omdat je dan veel meer een idee hebt hoe een doorsnee-gezin in India woont. De hartelijkheid die ik daar heb ondervonden zal ik in ieder geval nooit meer vergeten! Gaurav’s zus vroeg tijdens de maaltijd zelfs wanneer ik al haar schoonzus zou worden haha.. gelachen dat we hebben, vooral omdat mijn gezicht blijkbaar helemaal op standje perplex stond!!
Na een dag Delhi, de volgende dag vroeg uit de veren om naar het noorden te gaan. Een 14-urige treinrit in twee verschillende treinen hadden we voor de boeg: met de normale trein naar Kolka en vanuit Kolka zo’n klein, speelgoed, boemeltreintje de bergen in naar Shimla. Deze reis gaf nog enige irritaties met zich mee, daar er de hele tijd een gezin naast ons zat met jengelende kids die non-stop aan het zeuren waren om eten/snoep en in – en uit het bankje wilden (en daarbij Sander en mij constant op de tenen staan). Aarghh.. Sander had op een gegeven moment de neiging ze allebei aan de trein te hangen (tja want dat is hier toch gebruikelijk haha).
Enfin, het einde van de avond (totaal kapot) arriveerden we in Shimla, dit is een koloniaal Brits stadje aan de voet van de Himalaya en in de winter is dit een echt wintersportoord. Het is vooral toeristisch met Indiase toeristen uit Delhi etc., wat voor de afwisseling best wel eens relax was. Het enige nadeel was dat het ontbijt ook echt puur bestond uit Indiaas voedsel: mijn maag trekt uien en aardappel op de vroege morgen toch niet zo heel goed. Na een nacht goed slapen zijn we de volgende dag een soort van trekking gaan doen. Het eerste stuk ging te paard en juist toen besloot de hemel haar sluizen vol open te zetten: het begon wel zoooo te hozen! Nadeel was alleen dat we op een pad reden met allemaal rotsen, wat nogal steil omlaag ging. Ik was als de dood dat mijn paard zou uitglijden en ik met m’n hoofd op de rotsen zou belanden. Afijn, dat is uiteindelijk niet gebeurd gelukkig. Wel besloot mijn paard ineens zodanig vaart te maken en daarbij te botsen tegen een ander paard. Het einde van het liedje was, dat mijn been gesandwiched werd tussen beide paarden en ik een joekel van een blauwe plek op mijn been kreeg. Deze plek zit er overigens op het moment van schrijven (2 weken later) nog steeds.. Doorweekt met een pijnlijk been besloot ik maar terug te gaan naar het hotel, want had even totaal geen zin meer in het avontuur haha!! Na een warme douche, droge kleren en een superlunch in een lokaal restaurantje werd ik eindelijk weer een beetje warm. Nog een beetje door de stad rondgelopen, wat foto’s gemaakt en toen zijn we weer vroeg gaan slapen. De volgende ochtend (om 6 uur) hadden we de lokale bus naar Dharamsala/Mcleod Ganj, een ritje van zo’n 10 uur. De lokale bus is overigens ook echt de lokale bus: rechte, harde stoelen, nauwelijks beenruimte, geen airco maar natuurlijke verkoeling via het open raam en veel te veel mensen! De bus fungeert enerzijds als lange afstandsbus van een x aantal uur voor mensen, maar anderzijds springen tussendoor mensen even de bus in om naar hun werk te gaan in het volgende dorp. Het was overigens heerlijk warm, zonnig weer dus er hing een zalige zweet odeur in de bus na een x aantal uur. Als klap op de vuurpijl was 1 van de banden lek, dus hup iedereen moest de bus uit. Deze moest vervangen worden. Het resultaat was nog een kleine twee uur vertraging, waardoor we pas rond een uur of 7 in de avond aankwamen.
Mcleod Ganj is het dorpje aan de voet van de Himalaya waar de Dalai Lama zich gevestigd heeft in de jaren 60. Het is dus net een klein Tibet en alles staat in het teken van boeddhisme. Wij als goedgeloofse lonely planet fanatic hadden alle hoop gevestigd om in een hostel te slapen bij van die Tibetaanse monniken: nadeel van boeddhisten is dus ergens hun gastvrijheid, we konden niet vooraf boeken. Wij op goedgeluk een taxi naar dat hostel genomen, maar we kwamen van een koude kermis thuis: er was geen plaats voor ons in de herberg zucht! Gelukkig werden we 2 seconden later al door een andere vriendelijke Indiër achter hem aan naar zijn guesthouse gesleurd. We kregen een kamer met uitzicht op een supermooi berglandschap (met beloofde zonsopkomst foto’s uiteraard, maar vanwege de mist viel dit plan aan duigen). Tot mijn grote vreugde kwam ik erachter dat ons guesthouse praktisch naast een Koreaans restaurant lag, dus hier zijn we heerlijk twee avonden gaan eten: noodles, groentes, sushi jammie In dit restaurant kwamen we een hele aardige Deense jongen (echt zo’n melkmuil met witblond haar) en zijn Israëlische reisgenoot tegen. Zij hebben ons twee dagen op sleeptouw genomen door Mcleod Ganj. Het resultaat was zelfs dat ik de volgende ochtend al om 9 uur op een kussentje zat bij de Dalai Lama om te mediteren!! Voor iemand die altijd zo druk in z’n hoofd is een hele belevenis, maar absoluut leuk om eens mee te maken. De meditatie was heel erg gericht op eerst je eigen kracht en liefde erkennen en die dan vervolgens te projecteren op anderen: no worries heb aan jullie allemaal even gedacht op mijn kussentje daar hoor. Uiteindelijk wel een enorm doorgezeten achterwerk aan deze exercitie overgehouden, maar het was de moeite wel waard. Het is nu zelfs zo erg dat ik eens in de x tijd mezelf op mijn kamer in Mumbai opsluit en op mijn bed ga zitten voor een half uurtje mediteren (lees: nadenken). Het geeft wel enorm veel rust, dus kan het echt iedereen aanraden!! Mcleod Ganj is wel zo anders ook dan wat ik tot nu toe van India gezien heb!! Het is veel meer een klein Nepal (logisch gezien de geloofsachtergrond), maar het straalt ook heel erg die rust en vriendelijkheid uit. Als de rest van Nepal ook zo is, dan wil ik daar best naartoe, al is het maar om meer t leren over boedhisme en de Tibetaanse strijd voor onafhankelijkheid.
Na twee dagen Mcleod Ganj was het alweer tijd om de bus te pakken naar alweer onze laatste bestemming: Amritsar, de belangrijkste stad voor de Sikh in Punjab (richting de Pakistaanse grens). Het kostte ons wel weer een ritje van circa 7 uur met de lokale bus (vertrek om 5 uur in de nacht), maar dan heb je ook iets: je belandt praktisch van de bergen weer in de woestijn en gaat van zachtaardige Nepalezen naar grote bebaarde mannen met zwaard en tulband. Tja India een land vol verschillen ;) De Sikh religie is een aparte stroming hier in India en kent ook volgers wereldwijd. Centraal voor hun leer zijn de woorden van de zogenaamde 10 goeroe’s (enkele duizenden jaren geleden weliswaar) die nu overal hun tempels gereciteerd worden. De grootste en beroemdste Sikh tempel ligt in Amritsar: de Harmandir Sahib, ofwel Golden Temple. Belangrijk bij de Sikh religie is dat het haar nog afgeknipt mag worden: mannen dragen dus tulbanden met daaronder hele lange opgerolde slierten hier (bah zweet zweet haha).. Vrouwen moeten ook gesluierd naar zulke tempels. Hop ik mocht er dus ook aan geloven en dat is stiekem best leuk: voelde me een soort van blonde Jasmine haha ;) Persoonlijk vond ik het de meest indrukwekkende tempel waar ik geweest ben! Hele gezinnen komen daar heen om gezamenlijk te bidden, te luisteren naar de priesters, te baden in het heilige water en om te snoepen. Want ja dat kunnen die Sikhs wel haha: als “beloning” van je tempelbezoek krijg je namelijk rozenmelk (!!) voorgeschoteld en een mengsel van noten, granen en suiker dat als een soort van kleverige bal in je handen gestopt wordt en als een steen op je maag valt haha.. Maar ik als zoetekauw vond natuurlijk de gelegenheid om sneaky twee keer in het rijtje te gaan staan, waardoor ik twee porties kreeg woehoe..
Een andere belangrijke highlight in Amritsar is de ceremonie bij de grens met Pakistan. Hele busladingen Indiërs gaan hier iedere dag naartoe (Pakistanen eveneens) om hun soldaten aan te moedigen in bij de uitvoer van een soort van ceremoniële dans tussen de soldaten van beide landen, die de strijd moet uitbeelden. Hier zijn van beide kanten dan een paar 100 toeschouwers aanwezig, die in een soort van arena kunnen toekijken naar dit spektakel.. Chikni gori’s (sexy witte vrouwen letterlijk vertaald vanuit het Hindi) mogen toekijken vanaf een zogenaamde “foreign” tribune. Hoewel er officieel nog steeds getwist wordt over Kashmir, is de sfeer aan deze grens ontspannen. Ik denk wel omdat iedereen beseft dat het een show is en dat een klein vonkje genoeg kan zijn voor het aanwakkeren van het conflict. Daarnaast wordt er veel waarde gehecht aan het nationalisme wat ermee tentoongespreid wordt: het is basically een strijd om wie de “grootste” heeft haha.. Voor een Europeaan best apart om ook mee te maken! Stel je voor dat wij iedere avond bij zonsondergang langs de Duitse grens gaan staan en gaan brullen naar elkaar? Wat nog grappiger was dat de Indiase vrouwen in het publiek worden uitgenodigd om te komen gaan dansen op allerhande Bollywood hits. Op het moment dat dit gebeurde zat ik al twee uur in de brandende zon te wachten op die tribune, was drijfnat van het zweet en verveelde me kapot. Dus tja wat te doen? Hup joinen was mijn briljante ingeving haha.. Samen met nog een ander Nederlands meisje stond ik vervolgens heupwiegend tussen alle andere Indiase dames. Op het moment dat dat gebeurde begon iedereen te juichen en ons te filmen. Ook de camera die opnames aan het maken was zoomde gelijk op ons in: wij staan dus op nationale tv haha.. Als dat geen goede promotie is voor India ;)
Nou, en toen zat het er alweer bijna op onze reis!! Vanuit Amritsar zijn we terug gegaan naar Delhi, om vanuit Delhi de nachttrein naar Mumbai te pakken: een reis van meer dan 12 uur. Gelukkig was ik best kapot, waardoor ik prima geslapen heb die nacht. Rond 10 uur in de ochtend kwamen we dan ook aan in Mumbai, heerlijk uitgerust!
Ik kan nu met heel veel plezier terug kijken op een schitterende reis!! Ik heb zoveel verschillende dingen gezien, gerechten geproefd, mensen leren kennen. India is zo’n divers land en verrast iedere keer weer!! Helaas heb ik niet alles kunnen zien, maar dat nodigt natuurlijk uit tot ooit nog een keer terug te gaan naar India: Varanassi, Ladak, Kerla en Kashmir staan sowieso nog op het lijstje.. en natuurlijk het opzoeken van alle vrienden die er onderweg gemaakt zijn Nu weer back to business in Mumbai, mijn volgende blog (met wist-je-datjes want nu is het al veel te lang haha) volgt spoedig!!
Heel veel liefs & Namasté
-
03 September 2014 - 10:23
Chanthal:
Ok, ik ben nu halverwege je verhaal en heb me al kapot gelachen! Ga later verder lezen, maar wilde je mijn eerste reactie niet onthouden :) X -
03 September 2014 - 16:41
Chanthal:
En klaar! Tjonge, je hebt weer heel wat meegemaakt :) Je zult als blonde schone een hele verschijning daar zijn. Leuk hoe je ermee om gaat! -
04 September 2014 - 10:49
Nian:
Leuk Meik!
Veel plezier daar :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley